«عشق عمومی»

اشک رازیست

لبخند رازیست

عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود.

*

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم

مرا فریاد کن

*

درخت با جنگل سخن میگوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن میگویم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

من ریشه های ترا دریافته ام

با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دستهایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام

برای خاطر زندگان،

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام

زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال

عاشق ترین زندگان بوده اند.

*

دستت را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن میگویم

بسان ابر که با طوفان

بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا

بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های ترا دریافته ام

زیرا که صدای من

با صدای تو آشناست.

                                                                                     «احمد شاملو »

چه بی تابانه می خواهم ات ای دوریت آزمون تلخ

! زنده به گوری 

!چه بی تابانه تو را طلب می کنم

بر پشت سمندی

گویی

نوزین

که قرارش نیست

و فاصله

.تجربه ای بیهوده است

بوی پیرهن ات

این جا

و اکنون.-

کوه ها در فاصله سردند.

دست

در کوچه و بستر

حضور مآنوس دست تو را می جوید،

و به راه اندیشیدن

یآس را

رج می زند

بی نجوای انگشتان ات

فقط.-

و جهان از هر سلامی خالی ست

احمد شاملو

از رنجی خسته ام که از آنِ من نیست

بر خاکی نشسته ام که از آنِ من نیست

با نامی زیسته ام که از آنِ من نیست

 از دردی گریسته ام که از آنِ من نیست

از لذتی جان گرفته ام که از آنِ من نیست

به مرگی جان می سپارم که از آنِ من نیست

              احمد شاملو